Antony & The Johnsons – River of sorrow
Ja, het was de week van de ramp met het cruiseschip Costa Concordia. De week van kapitein Schettino die het schip voortijdig verliet, van het telefoontje met overste De Falco van de kustwacht die hem toeschreeuwde terug aan boord te gaan, van de verklaring twee dagen later van Schettino: hij was gestruikeld en in een reddingsbootje gevallen. En ook de week waarin deze ramp aan tot nu toe 11 mensen het leven heeft gekost, waar nog 21 vermisten zijn en waar als het schip niet snel geborgen wordt ook nog een natuurramp dreigt.
Maar ik wil het toch over iets anders hebben: het overlijden van danser en choreograaf Rudi van Dantzig. Niet alleen maakte hij wonderschone choreografieën (zie hier), ook als mens was hij intrigerend en innemend. Ik zit niet zo in de dans, maar er was iets in zijn werk wat me altijd wist te raken, en in zijn persoon dat me altijd weer ontroerde. Misschien was het omdat je altijd zijn pijn kon voelen of juist te zien hoe hij die pijn inzette om vol overgave zijn dansers te inspireren. Misschien was het de combinatie van die doordringende blauwe ogen en zijn kwetsbare verlegenheid.
Van Dantzig beschouwde zichzelf altijd als de buitenstaander, de observant. Iets wat hem waarschijnlijk zijn unieke oog voor schoonheid gaf, maar waar hij ook mee worstelde. Zoals hij het zelf beschreef in een interview:
“Mijn positie in het leven wordt bepaald door een groot buitenstaanderschap. Wat ik niet prettig vind. Overal buitenstaan is pijnlijk. Ik vind het fascinerend mensen te observeren, maar dan zou ik lucht willen zijn, onzichtbaar. Nu zit ik er altijd als een toeschouwer bij, als publiek.” (Bron: Vreemdeling in eigen landschap van Ingrid Hoogervorst, Den Haag 2000)
Daarom, een kleine ode aan de buitenstaander van een andere buitenstaander: River of sorrow van Antony & The Johnsons met een wonderschone dansvideo.
