Wanneer: 18 januari 2011 theater
Wat: Steeds meer mensen vieren hun verjaardag niet
Wie: Carver
Waar: Theater Bellevue
Als de timing is uitgevonden door een theatergroep, zet ik mijn geld op Carver. Zelfs als een voorstelling niet heel goed is, zoals deze, is er altijd nog die timing. Zeker, de voorstelling had goede teksten, goede vondsten, maar de structuur (korte scènes onderbroken door donkerslag) benadrukte dat simpelweg niet elke scène even goed was als de vorige. De voorstelling legde het voor mij dan ook af tegen de vorige Carverproductie, Brigadier Fub of het eeuwig menselijke, waarin Carver samenwerkte met Ton Kas die wat mij betreft de ongekroonde koning van de timing is: onnavolgbaar geniaal.
———————————————————————————————————————
Wanneer: 19 januari 2011 documentaire
Wat: Armadillo
Wie: Janusz Metz
Waar: Het Ketelhuis
Wat in mijn hoofd blijft rondspoken is de zin: ‘Je moet hier zijn om het te begrijpen’. Want dat is het hem nou juist. Willekeurig wie van ons mensen je neerzet in een oorlog, we zullen het begrijpen. Dat je Afghanen beschouwt als schietschijven, dat je 30 keer vuurt op een gewonde in een greppel, dat je lacht als je aan je maten vertelt hoe je vier vijanden hebt geraakt met één granaat. Dat zit in ons. In mij. Ik ga denk ik wel wat tijd nodig hebben om dat te verwerken.
———————————————————————————————————————
Wanneer: 21 januari 2011 theater
Wat: Hotel Savoy
Wie: Johan Simons/Münchner Kammerspiele
Waar: Stadsschouwburg Amsterdam
Een echt goede voorstelling kan je doen vergeten. Dat je twee uur in de rij hebt gestaan voor een kaartje. Dat de stoelen te hard zijn. Dat na vijf minuten je rug al blokkeert van het scheef zitten. Dat je een deel van het toneel niet kunt zien omdat je ver weg zit. Een echt goede voorstelling doet je dat alles vergeten. En dan zit je ineens niet meer op de te harde stoelen van het theater, maar sta je middenin een brandende stad onder een lucht vol dreiging. En of de tranen in mijn ogen nou kwamen van die rookwolk of niet, ontroerd was ik in elk geval.
———————————————————————————————————————
Wanneer: 1 februari 2011 film
Wat: The Giant Claw
Wie: Fred F. Sears
Waar: Televisieprogramma Virus van CANVAS
Eigenlijk wilde ik geen televisie hierin zetten, maar voor deze film maak ik een uitzondering. Ik heb een enigszins gênante voorliefde voor foute sciencefictionfilms dus toen de CANVAS omroeper begon over totale wansmaak, dialogen die ontroeren in hun ontsporende goedbedoeldheid en een enorme buitenaardse (en rubberen) vogel met een kuif was ik al snel om. Volgens mij zegt het plaatje alles; hulde aan de sciencefiction!
———————————————————————————————————————
Wanneer: 2 februari 2011 film
Wat: Black Beauty
Wie: Caroline Thompson
Waar: EYE Filmmuseum
Jeugdsentiment. Ik nam zelfs voor lief dat de film was nagesynchroniseerd en zat aan het einde als ware ik de hond van Pavlov gewoon weer te huilen. Net zoals ik dat vroeger had gedaan toen ik nog elke zaterdag naar de manege ging, stickers van Friezen en Shetlandpony’s naast mijn bed had hangen en mijn eigen maandelijkse paardentijdschrift in elkaar knutselde.
———————————————————————————————————————
Wat: La solitudine dei numeri primi (De eenzaamheid van de priemgetallen)
Wie: Saverio Constanzo
Waar: The Movies
Een vermoeiende film. Overdadig. Onevenwichtig ook. Maar bij vlagen toch ook verbijsterend goed. De scènes op het kinderfeestje. Mattia die zijn zusje Michela zoekt in de stromende regen. De eerste keer dat Alice en Mattia elkaar tegenkomen. En dan is er nog die dreigende muziek waar je spontaan je eigen nachtmerries in voorbij hoort komen.
Soms heeft het voordelen als een regisseur geen maat weet te houden zo bewijst deze film.
———————————————————————————————————————
Wat: Niet zonder jou
Wie: Peter Lataster en Petra Lataster-Czisch
Waar: Het Ketelhuis
Hartverscheurende en zeer integere film over een ouder echtpaar. Een dementerende fotografe en een hardhorende schilder. Gelukkig ook bij vlagen grappig. Maar dan toch weer vaak treurig in de grap. Hermine komt Ger telkens koffie brengen omdat ze vergeet dat ze hem net koffie heeft gebracht. Hij drinkt het allemaal op om haar niet te kwetsen om vervolgens als ze weg is te mompelen: ‘verdomme, elke keer als ik een slok neem, moet ik plassen’.
———————————————————————————————————————
Wat: Grey Gardens
Wie: David Maysles en Albert Maysles
Waar: Virus van CANVAS
Oké, toch nog een keer televisie en nog een keer Virus. De documentaire Grey Gardens, over moeder en dochter “big” Edie en “little” Edie Beale, tante en nicht van Jackie Kennedy, die al tientallen jaren in isolatie samen wonen op een vervallen landgoed in een huis waar ook nog onder meer een dozijn katten en een wasbeer leven. Het is cinema verité en toch ook niet. Edie praat namelijk aan een stuk door tegen de filmers (waarbij ze overigens ook vlak voor de camera gaat staan). Maar duidelijk wordt niets. Moeder en dochter hebben bijvoorbeeld een compleet verschillende visie op de reden van hun samenleven en de makers laten de waarheid in de lucht hangen. Juist dat maakt de documentaire zo fascinerend. Je wilt het begrijpen, maar hoe langer je kijkt, hoe meer je beseft dat in dit vreemde universum, waar katten op hetzelfde bed pissen als waar vervolgens een appel wordt geschild, waarheid net zo relatief is als een tot de helft gevuld glas.
———————————————————————————————————————
Wat: Biutiful
Wie: Alejandro González Iñárritu
Waar: Rialto
Heel veel ellende, maar net genoeg rustpunten om het draaglijk te houden. En vooral de surrealistische details zijn wonderschoon. De vermenigvuldigende en dan weer oplossende motten, de een eigen leven leidende spiegelbeelden, Javier Bardem (oké, dat is geen surrealistisch detail, maar wel mooi). Overrompelende film die meer dan genoeg aanleiding geeft om weer eens wat oude films van Iñárritu te herkijken.
———————————————————————————————————————
Wat: concert
Wie: Isobel Campbell & Mark Lanegan
Waar: Tivoli
Hoe iets wonderschoons toch saai kan zijn
Zij: een breekbare fluisterstem. Hij: een ronkende lage stem. De combinatie is even absurd als wonderschoon. Alsof je met een zilveren theelepel in een verweerde braadpan roert. Ook live klinkt het prachtig, maar er is één groot probleem. Tegenwoordig lijken popzalen meer een excuus om onder het genot van een biertje bij te praten met wat gezellige muziek op de achtergrond. Terwijl deze muziek vraagt om stilte. Contemplatie misschien zelfs. En als dat ontbreekt slaat de muziek een beetje dood. Op de weg naar buiten komen we een bekende tegen. Een beetje verward zegt hij: ‘het was heel mooi. Maar toch ook… nouja, saai.’
Volgende keer dus liever in Vredenburg.
Elise van Dam 