‘….
Is it about the bunny?
….
No. It’s not about the bunny.’
Er zijn veel interpretaties mogelijk van dit moment in het derde seizoen van David Lynch’ legendarische serie Twin Peaks, waarin hulpsheriff Hawk twijfelt aan het belang van een missend chocoladekonijntje, maar een van de verklaringen die ik ergens tegenkwam was dat Lynch hiermee commentaar zou geven op de veel te lieflijke manier waarop we geneigd zijn de eerste twee seizoenen te herinneren. Eigenlijk was Fire Walk with Me uit 1992 al het moment waarop Lynch leek te zeggen: dit is waar Twin Peaks werkelijk over gaat. Maar misschien kwam die film te snel. Ik herinner me zelf dat ik hem voor het eerst zag, vrijwel direct na de eerste twee Twin Peaks-seizoenen, en dat ik er totaal geen connectie mee kon maken. Ik bekeek de film door een filter van dampende koffie, willekeurig passerende lama’s en de onweerstaanbare charme van Dale Cooper. Maar die versie van Twin Peaks was in Fire Walk with Me slechts in de marges terug te vinden.
Ter voorbereiding van seizoen drie (The Return) keek ik alles opnieuw en dus ook de film en viel het kwartje wel. En hoe. Plotseling zag ik een verpletterende verbeelding van trauma. Fire Walk with Me opent met een televisie die kapot geslagen wordt, gevolgd door een gil. Daarna zien we een Twin Peaks-achtig landschap, dat een façade blijkt in het kantoor van FBI-agent Gordon Cole. Met die eerste paar noten zet Lynch de toon. Nadat hij in seizoen twee de artistieke controle over de serie deels was verloren, nam hij met Fire Walk with Me het heft terug in handen en bracht de focus weer naar de kern. En die kern was altijd al gitzwart. It’s not about the bunny. It never was…Lees verder op Cine.nl
Elise van Dam 